Vervlogen

Hier ben ik weer. Mijn eerste schrijfsel na een hele poos van windstilte. Waarom ik opnieuw begin vandaag? Simpelweg omdat ik ergens onderweg, deze blog uit het oog verloren ben. Vergeten en verloren. Totdat iemand me erop wees en ik met enige verwondering opnieuw de oude blogberichten las. Allang vergeten over vervlogen gevoelens, gebeurtenissen en toevalligheden. Allang vergeten hoe graag ik schrijf over ditjes en datjes, koetjes en kalfjes, zusjes en zo’tjes en … de liefde. Allang vergeten hoeveel deugd ik ervan had mijn gedachten neer te pennen! En dat is meteen ook de reden waarom ik vandaag de draad weer oppik.

Bij deze een nieuwe blogstart. Waarom ik dit introductietekstje schrijf, weet ik zelf niet goed. Misschien richt ik me wel tot jou, maar ik hoop van niet. Ik hoop me te adresseren aan het universum als het ware, omdat mijn tekstjes er in se niets toe doen, maar simpelweg een uiting zijn van gedachten en gevoelens. Meer hoeft het niet te zijn. Meer hoef ik er niet van te maken. Ik ben geen fan van de ‘smijt-je-diepste-gevoelens-en-belevenissen-op-het-net-en-deel-ze-met-jan-en-alleman’-cultuur, maar het is fijn de kleine dingen van elke dag, neer te typen om ze zo uit je hoofd te krijgen en vast te leggen. Al is het maar om later opnieuw in je oude mijmeringen te kunnen duiken. Wil je met me mee duiken? Dat mag. Wil je allesbehalve met me mee duiken? Dat mag ook. Ik geniet er in ieder geval nu al van, terug te kunnen zeveren, pennen, zagen, mijmeren op dit kleine stukje internetruimte.

Cheerio!